Iquique - Als nummer 39 starten en met de 18e tijd finishen: Frits van Eerd had gisteren dinsdag 14 januari een prima dag. De negende etappe van de Dakar 2014, van Calama naar Iquique, was bepaald geen eenvoudige, maar Van Eerd stuurde de Jumbotruck er probleemloos en – niet onbelangrijk – schadevrij doorheen. Van Eerd staat na deze 9e etappe met een achterstand van 1 uur en 46 minuten op de 18e plaats. De 422 kilometer lange proef was volgens Van Eerd 'een echte Dakaretappe'. "Niet alleen lang, maar ook best moeilijk", vertelde hij in Iquique, waar de finish inmiddels traditiegetrouw onderaan een spectaculaire afdaling van 3 kilometer ligt. "De eerste 150 kilometer was heel zware piste, met veel feshfesh op een superslechte ondergrond. Dat was bijna niet te doen. Ik heb er op dat stuk al een heleboel met scade zien staan, dus ik heb een tandje terug geschakeld. Ik heb de laatste dagen al genoeg schade gehad. Daar had ik nu even geen zin meer in."

In die opzet slaagde Van Eerd. Hij en zijn bemanning hoefden niet één keer uit hun stoel. Ook niet in de duinen, die voor velen een probleem waren. "Niet voor ons", zei Van Eerd. "Ik heb één keer moeten draaien omdat we niet goed uitkwamen, maar dat was alles. Daardoor heb er daar een heleboel achter me gehouden die aan het zoeken en draaien waren."
Dat verbaasde Van Eerd niet, want het was een pittig stukje zo net voor de afdaling. "De duinen van Iquique zijn heftig. Gruwelijk steil omhoog maar net zo gruwelijk steil naar beneden. Maar duinen gaat bij ons eigenlijk altijd wel goed. Dat is mooi, want de komende dagen staan er nog genoeg op het programma, heb ik begrepen. Laat maar komen: ik ben er blij mee."

Eimbert Timmermans
Eimbert Timmermans was lang in de weer bij XDakar-teamgenoot Erik van Loon, die opnieuw met een kapotte multiriem stond. Hij deed dan ook ruim een uur langer over de special dan Van Eerd. Eimbert staat in het algemeen klassement na deze 9e etappe op de 29e plaats met 3 uur achterstand.

Erik van Loon - het verschil tussen een Dakardag en een zware Dakardag
Van opgeven willen Erik van Loon en Wouter Rosegaar niet weten. Maar drie keer een kapotte multiriem in 220 kilometer was wel veel. Zonder stuurbekrachting worstelde Van Loon zich door de duinen bij Iquique. Met bijna vijf uur achterstand meldde hij zich als nummer 55 in het bivak.
'Je hebt Dakardagen en zware Dakardagen. Dit was een zware", constateerde Van Loon na de negende etappe. "Het ging supergoed – het rijden gaat sowieso goed – tot ik op 80 kilometer in de proef ineens geen stuurbekrachtiging meer had. Dan weet je al hoe laat het is: multiriem eraf."

Plek in het Guinness Book of Records
Dat euvel maakte Van Loon in de tweede etappe, ruim een week geleden, ook al mee. Toen kostte het hem uren, die hij gaandeweg met klassering in of rond de top 10 juist weer aardig aan het inlopen was. "We dachten dat we nu wel wisten hoe het werkt, maar we kregen de nieuwe er niet op. Het paste niet, hij was te kort. We hebben gewacht op Eimbert Timmermans en die heeft het met wat prutsen en duwen voor elkaar gekregen. Maar 80 kilometer verderop liep die riem er wéér af.
Eimbert wist nu gelukkig wat hij moest doen. Hij had 'm er in 23 minuten tijd op. Dat verdient volgens mij een plek in het Guinness Book of Records." Met goede moed ging Van Loon weer verder, maar na 60 kilometer ging het weer mis. "Je bedenkt het niet: in 220 kilometer drie keer de multiriem kapot. En nu was het echt een probleem, want we hadden er niet meer bij ons. We zijn doorgereden: we zien wel hoe ver we komen en anders moet er maar iemand komen met nieuwe riemen. Rijden zonder stuurbekrachtiging kan wel, maar ik zag het niet zitten om in het donker zonder stuurbekrachtiging de duinen op het einde van de etappe in te gaan. Ik vind het moedig van de jongens die dat wel doen, maar ik begin er niet aan. Ik ga mijn leven niet op het spel zetten."

Zover kwam het niet. Met voorzichtig rijden bereikte Van Loon nog ruim voor het donker werd de duinen. "Ik zat meteen bij het eerste duinpannetje vast," vertelt Van Loon. "En goed vast. Twintig keer proberen, maar ik kwam er niet uit. Uiteindelijk is het toch gelukt, al begrijp ik nog steeds niet hoe ik dat heb gedaan zonder vast te rijden."
Net toen Van Loon zich had weten te bevrijden uit het pannetje, kwam Bernhard ten Brinke bij hem aan. Ten Brinke, die eenzelfde HRX Ford rijdt als Van Loon, had ook al problemen met de multiriem gehad onderweg en ze besloten bij elkaar in de buurt te blijven. "Maar we reden te ver naar links," vertelt Van Loon. "Daar kwam ik weer in een duinpan terecht. Toen ik er na even pielen weer uit was, was ik Bernhard kwijt. Die was terug gereden. Daar kwamen wij pas later achter, toen we bij een waypoint kwamen. Daar bleek dat we er eentje hadden gemist, waar twee uur tijdstraf op staat. Dus zijn wij ook terug gereden. Alleen kon dat niet zomaar, want het waren tamelijk steile duinen. Daar kon ik vanaf die kant niet overheen."

Via een omweg van bijna 40 kilometer tussen duinen door en door geulen en gaten bereikte Van Loon uiteindelijk de finish. "Ik heb niks tegen afzien en beetje worstelen, maar dit was niet leuk meer. Na die trammelant met de multiriem een week geleden leek het weer goed te gaan. We hebben op eieren gereden, maar nu zitten er toch een paar gebroken eieren in het mandje. Nee, opgeven is niet bij me opgekomen. Daar hebben Wouter en ik te veel ervaring voor. Het klassement is nu echt verkeken, maar we gaan door. Er komen nog een paar mooie dagen aan tot Valparaiso."

Woensdag 15 januari 10^e etappe Equique naar Anntofagasta