Ik heb veel reacties gelezen op mijn blog van twee dagen geleden: #Doeslief. Veel positieve reacties maar vooral ook veel verwijtende woorden aan diverse categorieën weggebruikers, zoals senioren, sportende mensen, wielrenners. Sommige reacties zijn ook weer weggehaald door degenen die hem geschreven hebben.
Zo is de reactie: “Is dit nou een blog of een trol om meer reacties te krijgen?” niet meer te vinden. Voor de duidelijkheid: een blog is niets meer dan een bericht op een website. Wat een trol is moest ik even opzoeken. Op Wikipedia staat: ‘Een trol zaait onrust door op het internet mensen tegen de haren in te strijken met schokkende meningen of materiaal: op een niet-rokers-forum telkens weer beginnen over de geneugten van roken, op de fansite van een beroemdheid deze persoon zwartmaken of op een politiek forum afwijkende meningen verkondigen. De trol is een intrigant die vooral reactie wil uitlokken. Het is van geen belang of de inbreng overeenkomt met het werkelijke gedachtegoed van de poster.’
Weer wat geleerd… En nee, ik ben geen trol, maar heb mijn gevoelens over de twee incidenten van afgelopen maandag op schrift gezet. Daarmee geef ik emoties weer die door meerdere mensen worden gedeeld. De twee hashtags (#daslief en #doeslief) zijn kenmerkend voor de huidige tijd waarin we leven. Aan de ene kant zie je overal initiatieven van goedbedoelende burgers, die buren helpen, boodschappen doen voor alleenstaanden, muziek maken en ga zo maar door. Aan de andere kant zie je ook dat er mensen zijn die zich niet zoveel gelegen laten liggen aan de omstandigheden en vooral zichzelf belangrijk vinden. Niet alleen een enkele wielrenner, maar ook hen die de coronamaatregelen aan hun laars lappen. Waarom ze dat doen weet ik niet, maar juist nu mag je toch van alle deelnemers aan de samenleving verwachten dat saamhorigheid hun drijfveer zou moeten zijn. Kortom: hou rekening met elkaar, of je nou fietst, wandelt, autorijdt, boodschappen doet of gewoon binnen blijft. Dan gaan we het samen redden!
Let een beetje op elkaar!