Schijndel - In deze special over de opvang aan de Bremweg het verhaal van Tasja. “Hallo. Ik ben Tasja. Ik ben geboren in Donetsk. Mijn jeugd heb ik daar doorgebracht. Begin 2000 zijn we verhuisd naar Kiev. We pakten onze spullen, namen afscheid en een nieuw leven begon. Veel mensen uit mijn jeugd in Donetsk zijn verhuisd, er woont niemand meer in de stad waar ik ben opgegroeid.Mijn leven in Kiev was goed. Ik ging studeren, kreeg werk en stichtte een gezin. En toen opeens brak de oorlog uit op 24 februari 2022. We waren in het huis van mijn ouders in de buurt van Kiev. Het heeft grote glas-in-loodramen, bijna van vloer tot plafond. En plotseling begon alles te trillen. Mijn hart stond stil. Het leek alsof het huis, met ons erin, elk moment kon instorten. Ik begreep niet meteen wat er aan de hand was: een beschieting, een raket, een explosie?
Dierlijke angst
Ik voelde een soort dierlijke angst in me opkomen. Mijn man zei dat alles goed zou komen, maar ik kon niet naar hem luisteren. Letterlijk op fysiek niveau had ik het gevoel: als ik blijf, zal ik sterven. Ik zei tegen hem: "Als jij niet gaat, pak ik het kind en vertrek ik alleen." Op dat moment was ik klaar om alleen te handelen. Gelukkig voelde hij de ernst van de situatie ook aan en is hij met ons meegegaan.
Compleet verlamd
Onze zoon was pas vier jaar oud. Op de dag dat de oorlog begon rende hij door het huis en zei: "Mama, ik heb honger". Maar ik was verdoofd, compleet verlamd. Na onze vlucht kwam ik een tijdlang nauwelijks buiten. Ik kon niet goed voor onze zoon zorgen, ik kon niet nadenken over de toekomst. Het leek alsof ik in een andere realiteit was beland waar alles was ingestort.
Eindeloos rijden, niet weten waar je uitkomt
De reis was heel erg onwerkelijk en beangstigend. We reden vijf dagen, er was niet genoeg benzine, we moesten stoppen, overnachten en wachten. Ik had geen enkel plan in mijn hoofd, alleen één verlangen: zo snel mogelijk weggaan, ontsnappen. Ik dacht niet na over waar we zouden wonen, wat er daarna zou gebeuren. We waren gewoon aan het vluchten. Het was verschrikkelijk, het gevoel dat je eindeloos lang aan het rijden was en niet wist waar je uit zou komen.
Polen
Onze eerste schuilplaats waren vrienden in Polen. Daar haalden we opgelucht adem, maar ik was nog steeds in een complete shock. En toen kregen we het aanbod om naar Nederland te gaan. De angst dat deze oorlog hier Polen zou bereiken, dwong ons om verder te reizen. We besloten door te reizen naar Nederland, voor de veiligheid van ons gezin en omdat we het aanbod hadden gekregen.
Dankbaar, maar gebroken
In het begin woonden we bij een Nederlands gezin. De mensen waren heel goed voor ons. Ik mocht ze erg graag en ze waren heel vriendelijk voor ons. Ze openden hun huis en hart voor ons, dat was heel bijzonder. Echter is het niet makkelijk om mensen uit oorlogsgebied op te vangen, want we waren gebroken door wat ons was overkomen en ons kind was erg onrustig. Oorlog gaat niet alleen over het verlaten van je hart: het raakte en brak ons hart, je verliest een deel van jezelf.
Ademhalen en herkenning
We hebben een week bij deze mensen verbleven. We waren en zijn ze heel erg dankbaar. Daarna werden we overgebracht naar een opvanghuis. En, hoe vreemd het ook mag klinken, daar heb ik voor het eerst opgelucht ademgehaald. Er waren daar mensen zoals wij, ik voelde dat ik niet alleen was.
Vrijwilligerswerk en Nederlands leren
Vrijwilligerswerk werd mijn redding. Ik wijdde er al mijn tijd aan. Ik organiseerde hulp voor kinderen, sprak met gezinnen en voelde dat ik nuttig kon zijn. Dit hield me overeind en zorgde ervoor dat ik door kon gaan.
Met de tijd begon het leven langzaam te verbeteren. Ik vond werk in een hotel. Het werk was fysiek erg zwaar, maar ik ben sportief en geef niet snel op. Tegelijkertijd begon ik de Nederlandse taal te leren. Studeren werd mijn anker: ik had een doel om 's ochtends voor op te staan. Nu heb ik al niveau A2 gehaald, en ik wacht op de resultaten van B1. Het gevoel van leven is weer teruggekomen.
Innerlijke rust en balans
De verschillen tussen de landen lijken in veel opzichten niet zo groot, maar ze zijn er wel. Het meest verrast was ik door het verschil in de omgang met kinderen. In Nederland schreeuwt niemand, scheldt niemand, en zet niemand druk. Ouders en kinderen zijn rustig, kalm. Dat was een openbaring voor me. Het zorgt bij mij ook voor innerlijke rust en balans, iets wat ik altijd heb gemist.
Schijndel
We wonen nu op de Bremweg, met de familie van mijn man in de buurt. Het gaat goed met mijn zoon en langzaamaan ziet de toekomst er minder donker en beangstigend uit. Maar de littekens van wat we hebben meegemaakt blijven. Ik zal het moment nooit vergeten dat ik dacht dat we niet lang meer te leven hadden en de dierlijke angst die daarbij vrij kwam.
Voorlopig kan ik nog niet terug naar Oekraïne. De oorlog is hard en wreed en ik wil niet dat mijn zoon op zo’n gevaarlijke plek opgroeit.
Warmte, geloof in de toekomst
In Schijndel, op de Bremweg, voel ik me welkom en geaccepteerd. Ik wil iedereen in Schijndel bedanken voor de warmte waarmee we zijn opgevangen en de kansen die ik kreeg. Daardoor heb ik weer hoop en kan ik weer geloven in de toekomst. Dit zal ik nooit vergeten."
 |
 |
