Valparaiso – Gisteren, zaterdag 18 januari tijdens de 13e en laatste etappe van La Serena naar Valparaiso [special stage: 157 km - verbindingsroute: 378 km] voerde de overgebleven deelnemers over een etappe van 535 km naar de finish van de Dakar Rally in Valparaiso. Met gevoel voor understatement noemde Van Loon de Dakar 2014 'een zwaar ritje' en eindigde met 1.45 uur penalty bij het autoklassement als beste Nederlander op de 27e plaats. Frits van Eerde behaalde overall een 16e plaats en Eimbert Timmermans een 24e plaats. Van het BAS-Dakar kwam Hans Vogels als beste debutant op de 22e plaats over de finish. Zijn beide teammaats waaronder De Schijndelaar Van Heertum vielen al in de 1e week uit. Als beste Nederlander van de trucks eindigde uiteraard Gerard de Rooy die 07.25 moest goedmaken op concurrent Andrey Karginov. Bij de finish eindigde De Rooy als 2e, met een voorsprong van +11.53 op Karginov. Met deze stand zou De Rooy in het algemeen klassement met +02.11 voorsprong Dakar winnen. Foto’s door Marcel Vermeij / Rallymaniacs

Direct na binnenkomst van De Rooy, bleek echter dat Karginov en Nikolaev geholpen hadden om een gekantelde Mini terug op vier wielen te helpen. De wedstrijdleiding maakte een uur na de finish bekend dat tijdcompensatie werd toegewezen aan de Russen. Daardoor won niet De Rooy, maar Karginov deze editie van Dakar met een miniem verschil: 3.11 minuten.

De Rooy reageerde kort na de etappe: "Ik heb alles gedaan wat in mijn mogelijkheden lag vandaag. We kunnen in elk geval tevreden zijn met het team, ons materiaal en het verloop van de wedstrijd."
Update zaterdag 18 januari 23.40 uur – toch 2^e plaats in eindklassement
Gerard de Rooy heeft protest aangetekend tegen de tijdcompensatie van Karginov. De ASO heeft het protest echter afgewezen, waardoor Andrey Karginov definitief de winnaar is bij de trucks van Dakar 2014. De Rooy blijft tweede in het eindklassement.

Mooi feestje! Super om hier te zijn", schreeuwde Frits van Eerd boven het kabaal uit. Een paar minuten eerder had Van Eerd de Jumbotruck naast het podium in Valparaíso gezet, om er zelf bovenop te gaan staan met navigator Charly Gotlib (die zijn 25ste Dakar afstreepte), monteur Peter Vervoort en de rest van het XDakar-team. 

"Het is een heftige Dakar geweest, maar hier aan de finish ben ik alle ellende al bijna vergeten. Het is helemaal te gek hier." Van Eerd had inderdaad bij vlagen een heftige Dakar. Dagen dat het nagenoeg perfect ging, werden afgewisseld met dagen waarop alles fout en kapot ging. Ten minste zeven lekke banden – overwegend op 30 kilometer voor de finish opgelopen – en vier kapotte turbo’s maakten dat Van Eerd ver weg bleef van zijn doel: een plaats in of toch tenminste in de buurt van de top 10. Maar één keer lukte dat, in etappe 7, de dag na de rustdag. "We hebben gewoon heel hard gereden", vertelde Van Eerd. "Het was geen moeilijke etappe, wel een lange en vooral een heel snelle. Ruim 500 kilometer, vijf uur sturen, maar het voelt als een uur. Vooraf dacht ik: '500 kilometer, dat wordt een lange dag', maar het was voorbij voor ik er erg in had. Dan is het heerlijke autosport. Hier doe ik het voor. Ik heb echt genoten."

Vaker dan hem lief was, moest Van Eerd genoegen nemen met klasseringen tussen de 15de en de 20ste plaats. Twee keer zelfs met klasseringen in de dertig. In etappe 4 misten Van Eerd en zijn bemanning een afstap. De Jumbotruck landde hard op de vooras. Door de klap braken de veren af, sloeg de cardanas door de carter en werd de turbo vernield. Eimbert Timmermans was snel ter plaatse om de zaak op te kalefateren. De turbo werd vervangen, het gat in de carter werd dicht gestopt met hout dat op zijn plaats werd gehouden met een doek en een spanband. Omdat de boel onderweg bleef lekken, moest er bij iedere deelnemer die voorbij kwam olie worden gebietst. "We zagen er zelf uit alsof we door de uitlaat waren gehaald”, zei Timmermans. “Van boven tot onder olie."

Van Eerd was geschrokken van de klap en deed het rustiger aan, maar in etappe 8, in Chili inmiddels, ging het weer goed mis. Turbo kapot en tot overmaat van ramp sloeg het schoepenwiel door het spruitstuk. Van Eerd: "Ik dacht dat het over en uit was. Motor stuk: dan houdt het op." Opnieuw was Eimbert Timmermans de reddende engel die ervoor zorgde dat de Jumbotruck het bivak haalde, tot vreugde van Van Eerd. "Het doel is bijgesteld naar finishen. Dit hoort ook bij de Dakar en dat vind ik er het mooie van: je kunt niks sturen, je kunt niks afdwingen. Ook ik kan dat niet."

Behalve aan Van Eerd had Timmermans zijn handen vol aan de auto van Erik van Loon. Ook die kon zich dankzij Timmermans melden bij het podium. "Eimbert heeft het wereldrecord multiriemen vervangen gebroken", sprak Van Loon. "Hij had ‘m er op in 23 minuten tijd op."

Van Loon blij op het podium na 'een zwaar ritje'

Wouter Rosegaar was dolblij dat ze er stonden. Hun strijd was niet alleen met de woestijn en de elementen, maar vooral ook met de auto waarin ze reden. Met gevoel voor understatement noemde Van Loon de Dakar 2014 ‘een zwaar ritje’ en eindigde met 1.45 uur penalty bij het autoklassement als beste Nederlander op de 27^e plaats.

Een aaneenschakeling van technische ellende weerhield Van Loon en Rosegaar van een klassering in de top 10. Die had er best ingezeten, gezien de prestaties op de dagen dat de auto het bleef doen. Drie keer reed Van Loon in de top 10, met een elfde, twaalfde en een dertiende plaats zat hij er dichtbij. "We hebben ook best heel mooie en goede dagen gehad. Aan het rijden lag het niet", zei Van Loon bij het podium. "Aan het navigeren ook niet. We hebben niet één dag gehad waarop we tegen elkaar zeiden: ‘Tjongejonge, wat ging het slecht’. Fysiek hebben we ook niet geleden. Alleen de auto wel. Die is versleten. Daar hebben we elke dag zo veel aan moeten doen."

Al op dag 2 ging het mis met een multiriem. Die zou in de tweede week ook een doorslaggevende rol spelen: in etappe 9 drie keer, in etappe 10 twee keer. Op dag 11 was het niet de multiriem maar de wielen. Een harde aanvaring met een kei veroorzaakte enorme schade. De remleiding voor lekte, achter lekte de remklauw. Het achterwiel bleek geïmplodeerd, waardoor het er niet af te krijgen was. Dat was het enige moment waarop Van Loon dacht dat het klaar was. Toch besloot hij met de moed der wanhoop een laatste poging te wagen: "Ik heb het achterwiel vastgedraaid zodat het er niet af zou lopen maar nog wel kon bewegen. De remklauw was toch al kapot, dus die heb ik opgeofferd in de hoop dat die het wiel weer zou openduwen. Dat werkte nog ook, dus toen kon ik de laatste wielen er onder zetten." Een lekke band in de slotfase van de etappe kostte nog eens tweeëneenhalf uur. Alle reservewielen waren immers al opgebruikt.

Hoewel er sportief niets meer te halen was, gingen Van Loon en Rosegaar toch door. De finish halen zou een overwinning op zich zijn en het gevoel waarmee ze op het podium stonden, bevestigde dat. Met de 27ste plaats in het klassement is Van Loon bovendien toch de beste Nederlander.

In de slotetappe reed Van Loon deels ingehouden (de motor werd te snel warm), deels opgehouden (een Mini die dwars over het pad lag) naar de 17de tijd. "Die proef lag ons goed, maar we hebben een kwartier stilgestaan bij die Mini die dwars over het pad lag en daarvan kregen we maar vier minuten terug. Het slaat nergens op, maar het maakt me ook eigenlijk niks meer uit: we staan hier en dat is het belangrijkste. Feesten gaan we. Dat hebben we wel verdiend."

BASDakar - Hans Vogels beste debutant in Dakar 2014
Hevig geëmotioneerd stond Hans Vogels, omringd door het BAS Dakar-team, op het podium in Valparaíso. Klus geklaard, Dakar uitgereden, veel geleerd en beste debutant in het motorklassement op de koop toe. "Zo geweldig dit. Ik voel me ook echt een winnaar."
Op het podium voelde Vogels de ontlading van twee weken Dakar. "Ongelooflijk. Ik kreeg mijn medaille en de prijs voor Rookie of the year en het publiek ging helemaal uit zijn dak. Ik geniet met volle teugen.” De laatste etappe had Vogels ook al zo’n plezier gedaan: “Een heerlijke proef. Ik heb zó lekker gereden. In één woord: geweldig."

Vogels kan terugkijken op een uitstekend debuut in de Dakar – een editie die gerust zwaar mag worden genoemd. 55 procent van de motorrijders haalde finish niet. Van de 58 rookies kwamen er 19 aan de finish. En daar steekt Vogels met de 22ste plaats algemeen met kop en schouders bovenuit.
Twee slechte dagen kende Vogels in zijn debuut-Dakar, twee keer in een marathonetappe. Op dag 3 kwam hij door een navigatiefoutje in een ravijn terecht. Vogels toonde aan te beschikken over een enorme veerkracht en vechtlust. Hij moest diep in zijn reserves putten en het doorzettingsvermogen uit zijn tenen halen om eruit te komen.
"Ik ben de man met de hamer wel tien keer tegengekomen en elke keer sloeg ie harder. Ik zat helemaal alleen in een enorm woest gebied. Ik heb me immens eenzaam gevoeld. Door de ijle lucht op 4000 meter hoogte had ik barstende hoofdpijn. Ik was soms helemaal de weg kwijt. Er komt van alles in je op: opgeven, doorgaan, nooit meer. Ik heb een paar keer overwogen om op de noodknop te drukken. Maar op de rode knop drukken is opgeven en dat wilde ik niet. Ik besloot om te blijven proberen tot mijn benzine of mijn water op was. Dat ik eruit gekomen ben, beschouw ik als een wonder."

Op dag 7 kwam Vogels de man met de hamer nog een keer tegen. Door de hoogte werd hij ziek: "Ik keek scheel van de hoofdpijn en moest voortdurend overgeven. Het ging gewoon echt niet meer. Ik was zo slap dat ik nauwelijks op de motor kon blijven zitten. Bij de finish heb ik een half uur aan het zuurstof gelegen."
In de andere etappes reed hij nagenoeg foutloos, met een opvallend goede uitslag in de vijfde etappe, die voor de motorrijders de zwaarste etappe bleek te zijn vanwege de extreme hitte en het zware terrein. Waar nodig nam hij gas terug, meed hij risico’s en reed hij met verstand naar de finish. Als verbeterpunten voor volgend jaar noemde Vogels onder meer een constante snelheid leren aanhouden en nog beter leren navigeren op snelheid.