Juni, het wordt een bijzondere maand. Dat is het altijd al geweest. Zo begint in juni zowel de meteorologische als de astronomische zomer. Twee begrippen die voor hen die zich erg bezighouden met weerkunde (meteorologie, red.) geen geheimen bevatten. Ik moest het even opzoeken.

Ik ben niet zo van hokjes. Alles keurig op een rijtje, soort bij soort en maat bij maat. Ik zie het liever een beetje lekker door elkaar, soms zelfs een beetje rommelig. Als je mijn kledingkast zou kunnen zien dan weet je wat ik bedoel. In de huidige maatschappij is dat wel even anders.

Dat is de vraag die ik elke keer bij de kassa mag beantwoorden bij mijn favoriete supermarkt. “Geen koopzegels, maar gratis zegels wel” is mijn steevaste antwoord. En met die gratis zegels spaar ik dan voor Fabeltjeskrantfiguren, handdoeken, messen of iets anders. Ik spaar ze omdat ik ze gratis krijg en er zit ook wel een soort spannend element in: haal ik het wel om voldoende zegels te sparen voor het mes waar ik mijn oog op heb laten vallen?

Huidhonger: zou dat het nieuwe woord van het jaar worden bij de verkiezing die wordt georganiseerd door uitgeverij van Dale? Ik denk dat ongetwijfeld een van de woorden  in aanmerking zal komen die verband houden met het coronavirus. Want daar hebben wij met zijn allen de mond van vol, en het beheerst eigenlijk op het ogenblik ons hele leven, toch?!

Ook ik kom er – met mijn twee linkerhanden - niet onderuit om wat achterstallig onderhoud te doen in huis. Zo laat ik binnenkort in de achtertuin een overkapping bouwen, en daarvoor moest de elektriciteitsbedrading van het oude tuinhuisje worden afgesloten.  Nu heb ik van alles in huis: spijkers, schroeven, boormachines, draadbeugels, schroevendraaiers, pluggen, en zo kan ik nog wel een halve pagina doorgaan. Alleen: geen kroonsteentjes.

"We maken een dashboard”. Premier Rutte kwam al eerder vorige week met dit lumineuze idee om de vinger aan de pols te houden rond het verloop van de besmetting met het coronavirus. Hij noemde verschillende zaken op die in het dashboard komen te staan en daar worden dan weer de adviezen van het Outbreak Management Team aan getoetst, en kan de regering besluiten nemen om de intelligente lockdown te versoepelen.

Toen ik gisteren naar mijn snel binnenkomende mailtjes keek, bekroop me het gevoel: het was toch eigenlijk wel lekker rustig, toen een mailstoring mij twee dagen zonder berichten liet doorkomen. Aan de ene kant een apart gevoel: dat geluidje van een binnenkomende mail miste ik. Maar, toen de mails weer binnen kwamen, dacht ik bij mezelf: wil ik dit nog wel: die druk van mailverkeer, en dingen moeten doen!

“We voetballen weer!” Of liever gezegd: “Wir spielen wieder Fußball!“ De Duitse voetbalcompetitie wordt afgemaakt. Sinds 13 maart werd er - behalve in Wit-Rusland - niet meer in competitieverband gevoetbald op de Europese velden. Afgelopen zaterdag waren de eerste Bundesliga-wedstrijden te zien op televisie. Lege tribunes, mondmaskers bij de wisselspelers, beschaafd juichen bij doelpunten. Ik kan best genieten van het voetbalspelletje, zeker als het om bijvoorbeeld een Europees of wereldkampioenschap gaat. Het maakt mij dan ook niet uit of het mannen- of vrouwenvoetbal is. Het is sport, en dat is meestal leuk om naar te kijken.

Elke keer als ik met een volle boodschappenkrat thuiskom, kijk ik schichtig om me heen: wat zullen de buren wel niet denken? We zijn met zijn tweetjes thuis, en grote eters zijn we niet. Ik heb ook geen illegale gaarkeuken, dus: ben ik aan het hamsteren?

Ik ga het even niet snappen. Deze handschoen vond ik gisterochtend op de parkeerplaats van de supermarkt. Ongeveer 10 meter van de afvalbak vandaan. Welke moeite is het nou om die handschoen weg te gooien in die afvalbak? En nee, ik weet niet wat er met die handschoen is gebeurd, dus ik gooi hem ook niet in die bak zonder zelf een handschoen aan te trekken. En die heb ik meestal niet bij me…

Ik kan er in ieder geval niet mee omgaan. Alhoewel het mij wel leuk lijkt om zelf dingen te maken. Ja, een knoop aan mijn broek zetten, dat lukt wel. Sokken stoppen, daar was ik vroeger ook nog goed in. Maar daar blijft het dan ook wel bij. Vandaag de dag is het ouderwetse handwerk in het naaiatelier zeer gewenst. Vanaf 1 juni moet je in het openbaar vervoer (bus, tram, trein, metro, veerpont) een schoon mondkapje dragen per enkele reis. Dus voor een retourtje: twee mondkapjes.

De afgelopen weken heb ik heel veel gehoord over het coronavirus. Het RIVM, de regering, IC-artsen: ze vertelden ons allemaal hoe heftig het virus kan toeslaan. Waar de een de besmetting doorstaat met een hoestje en wat koorts, komen anderen op de intensive care terecht, en aan de beademing.

Vast en zeker! Hoor ik sommigen zeggen. Anderen zeggen weer: hoezo, iets goeds? Zo’n verschrikkelijk virus, dat honderdduizenden doden heeft veroorzaakt? Zo’n virus, dat zorgt voor een ongekende recessie in onze economie? Echt niets goeds! Ook ik worstel met die vraag. Maar ik denk toch dat de crisis ons veel heeft opgeleverd.

Hoe lang je ergens mee door gaat, hangt van veel factoren af. Maar een ding weet ik zeker: de kappers kunnen de komende dagen wel doorgaan tot vanavond 23 uur, zoveel klanten willen graag dat hun Coronakapsel wordt aangepast naar hun pre-corona uiterlijk. Hetzelfde geldt voor andere contactberoepen.

In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw waren de drie R-en rust, reinheid en regelmaat de basisregels voor de opvoeding en de samenleving. “Wie is er toen niet mee opgevoed?”  En laten we eerlijk zijn, volgens onze ouders werkte het: op tijd naar bed, elke avond een verhaaltje voor het slapen gaan, elke dag op dezelfde tijd eten. Je wist waar je aan toe was als kind en wat je plekje was binnen het gezin. Ook de rolverdeling was duidelijk. Vader werkte, moeder was thuis als je uit school kwam en er stond een kopje thee klaar voor je (met of zonder koekje). En je luisterde naar wat je ouders zeiden. Zij bepaalden wat er gebeurde, jouw ideeën waren niet belangrijk. En tegenspraak werd niet geduld.

Nu we zeker tot maandag nog op elkaars lip zitten in huis, worden de kleine ergernissen soms grote irritaties. We kennen ze allemaal: de WC-bril staat omhoog, de nieuwe rol toiletpapier hangt op de verkeerde manier op de houder, laden staan open, licht is aan gelaten in een lege kamer, en natuurlijk: het dopje op de tandpastatube ligt er weer eens naast. En omdat je niet zomaar even het huis uit kunt door dat COVID-19 virus, kan het al snel een groot probleem worden.

Iedereen was blij afgelopen woensdag, toen de versoepeling van de coronavirusbestrijdende maatregelen werd aangekondigd en we een tijdschema kregen waarin de planning van die versoepeling stond vermeld. Bij kappers werd de champagne opengetrokken, en daar wordt nu met man en macht gewerkt om ervoor te zorgen dat maandag ook daadwerkelijk de eerste ambachtelijke schaar in de overdadig gegroeide haardossen kan worden gezet.

Ik heb gisteravond naar de persconferentie op TV gekeken van premier Rutte en minister de Jonge, en ik kan het niet helpen, maar de evergreen van Mieke Telkamp ‘Waarheen, waarvoor’ schoot door mijn hoofd, toen Rutte het had over de routekaart op weg naar… Ja, naar wat eigenlijk? Het nieuwe normaal?! Niet voor niks is de eerste regel van Telkamps’ hit uit 1971: “Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?”

Burgemeesters van grote steden maakten zich de afgelopen zorgen over de drukte in hun binnenstad: “Er zijn te veel mensen op straat!” Winkeliers delen die zorgen en vrezen dat ze straks weer dicht moeten. Ik kan me daar wel wat bij voorstellen.

We vieren vandaag 75 jaar vrijheid, maar wel in een intelligente lockdown. We moeten zoveel mogelijk thuisblijven. We houden minstens anderhalve meter afstand van elkaar, we houden rekening met elkaar. Ik ben gewend om het uitbundiger te vieren: muziek, eten en drinken, gezellig onder elkaar met vrienden. Een festival bezoeken.

Het blijven rare tijden. Of – zoals juf Ank uit de Luizenmoeder zou zeggen – het zijn bijzondere tijden. Vandaag herdenken wij allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.

En zo is alweer een week voorbij. Een week waarin weer veel is gebeurd (of eigenlijk ook weer niet…) We hebben Koningsdag gevierd in onze eigen woning. We hebben stroomstoringen meegemaakt bij de Jumbo aan de Rooiseheide. We hebben Mark Rutte voorzichtig positief zien zijn over de coronacrisis.

Het was gisteren 1 mei, de internationale Dag van de Arbeid. In het geheugen van velen is deze dag afkomstig uit de socialistische en communistische kringen, maar dat komt vooral omdat politieke partijen deze dag in Nederland vieren. In vele buitenlanden is het een nationale feestdag, in Nederland niet. 1 mei is een van de feestdagen waarvan de oorsprong wat onduidelijk is. Kerstmis en Pasen bijvoorbeeld vinden hun oorsprong in de kerk.

Ik heb veel reacties gelezen op mijn blog van twee dagen geleden: #Doeslief. Veel positieve reacties maar vooral ook veel verwijtende woorden aan diverse categorieën weggebruikers, zoals senioren, sportende mensen, wielrenners. Sommige reacties zijn ook weer weggehaald door degenen die hem geschreven hebben.

“Teun, jij schrijft nogal eens over de anderhalvemetersamenleving en het afstand houden met fietsen. Nou heb ik met mijn vriendin een discussie over het passeren op het fietspad. Zij denkt dat als een fietspad 2 meter breed is, dat je dan op anderhalve meter kan passeren. Ik denk van niet. Wat vind jij?”

#Daslief! Ik vind het heel fijn dat het overgrote deel van de mensen goed in de gaten heeft dat social distancing (oftewel anderhalve meter afstand houden) van essentieel belang is om de COVID-19 pandemie onder controle te krijgen. Omdat we het samen moeten doen!

Heel af en toe bekruipt dat gevoel me, als ik ’s-avonds voor het slapen gaan even de dag doorneem, en constateer dat vandaag wel heel veel lijkt op de voorgaande dagen. De variatie zit hem meestal in de route die ik heb gefietst, of het tv-programma dat ik heb gezien.

Ons volkslied – het Wilhelmus – klonk vanochtend op een heel aparte wijze in de Nederlandse huiskamers. Sommigen hoorden alleen het Concertgebouworkest op televisie, anderen hoorden de Oranjegezinde pogingen van mensen in de straat om de aan Marnix van Sint Aldegonde toegeschreven woorden als ‘Uw schild ende betrouwen’ op een aanvaardbare wijze te zingen. Bij mij in de straat bleef het rustig.

Oftewel 'de dag die je wist dat zou komen'. Het is vandaag Koningsdag. Of – zoals Anita Meijer het onlangs nog op TV noemde: (de vroegere) Koninginnedag. Het is de bedoeling dat we vandaag de verjaardag van koning Willem Alexander in onze woning vieren.

Ik ben vast niet de enige die de afgelopen weken gefietst heeft en zich heeft afgevraagd: hoe hou ik in hemelsnaam die anderhalve meter afstand als ik iemand passeer? Of sterker nog. Als iemand me tegemoetkomt op het fietspad dat met pijn en moeite 1 meter 30 breed is: wie stapt er af, wie wijkt er uit?

Toen ik eergisteren mijn blog schreef over de versoepeling van de coronavirusbestrijdende maatregelen, had ik nog het idee dat het echt een verschil ging worden na 28 april. Eerst werd die hoop een beetje de grond ingedrukt, maar nu heb ik er toch wat meer vertrouwen in.Er wordt hard nagedacht over het versoepelen van meer maatregelen en dat hoeft dan niet tot in mei te wachten.

Ik ben van de generatie die de Duitse bezetting niet heeft meegemaakt. Ik ken alleen vrijheid. Voor mijn generatie en de daaropvolgende een vanzelfsprekend begrip. Mijn ouders hebben de Tweede Wereldoorlog bewust beleefd. De verhalen over die periode bij ons thuis waren schaars. Er werd niet echt over gesproken. Mijn vader verbleef maanden op een onderduikadres in het Limburgse Helden. Mijn moeder heeft met angst en beven enkele huiszoekingen meegemaakt.

Ik heb net als heel veel Schijndelaren de persconferentie van premier Mark Rutte dinsdagavond gevolgd. Ik begrijp de overwegingen van het kabinet over de manier waarop er op 28 april en verder iets soepeler zal kunnen worden omgegaan met de intelligente lockdown. Ook al blijven de kappers, de restaurants en de terrasjes nog dicht.

Ik heb gisteren mijn auto maar weer even uitgelaten. Ik doe eigenlijk al weken niks meer op vier wielen, maar ik beperk me tot de fiets voor de boodschappen en om de bekende frisse neus te halen. Wandelen is ook iets wat me goed af gaat de laatste tijd.

Ik doe daar niet echt aan. Bingewatchen (ze noemen het ook wel marathonkijken) betekent dat je urenlang naar TV-series kjjkt op bijvoorbeeld Netflix of Videoland. Want het wordt toch steeds meer een uitdaging om je dagen zinvol in te vullen, toch?

Nee, niet die van mij. Ik ben pas over een maand of zeven aan de beurt. Maar 17 miljoen Nederlanders (waarvan zo’n 24000 Schijndelaren) zijn dit jaar jarig, en daar hoort traditiegetrouw een feestje bij.

Simpele vraag, en wat mij betreft een heel kort antwoord: JA!!! We hebben het al moeilijk genoeg, en het is zeker fijn om even te kunnen lachen!

Ik lees elke ochtend de papieren regionale krant, lees op mijn tablet de digitale landelijke ochtendkrant en pak ook gelijk nog het online nieuws van BBC, CNN en NOS mee.  Het is voor mij een van de weinige manieren om het contact met de buitenwereld te houden.

Die anderhalve-meter-maatschappij houdt me wel bezig. Bijvoorbeeld bij het boodschappen doen. Ik maak thuis altijd een boodschappenlijstje, maar om nou te zeggen dat ik een vaste route volg door de supermarkt…